رفعت عباس


اك چین بزار چ كھڑكدی آوے، متھے تے اك رتی بتی هر ویلے پئی بكھے، چار چفیرے گُھمدی هوئی تے رسته سِنگھدی سونڈ وچوں پیا دھوں نكلدا، هودا جثے لتھا هویاتے كنڈاُتے اك ڈھكن باقی﴿هودے وچ كوئی بیٹھا هوئے یا دھر اندر وی هاتھی آپ اے﴾ پوچھل نال اك ترٹی بھنی گھڑی بدھی، شهر دا رُكیا ٹائم دسیندی 

The Elephant

By Riffat Abbas 

A jangling chain is heading this way; a red light blazing on the crown, the trunk revolving all around, sniffing the ground, exhaling fumes, a howdah is laden on this form, needing only a slight adjustment (is someone riding in the howdah or is it the beast itself inside?); tied to the tail is a smashed up watch; on it, the time of the city stands still



اے هاتھی شهر اچ اكھ توں اوڈھر تھیندا نئیں، جیهڑے پاسوں لنگ پوو اے اگوں نظر دے، جیهڑے چوك اچ رسته بدلوسامنے ڈِسدے، ایهه خلقت كوں اپنے بندے سڑكوں چاون  تے اُنهاں دا مُنه كجن دی ویهل نئیں ڈیندا۔

Wherever you go, it is right ahead; on the crossroads when you change your course, it’s there; it doesn’t let people remove their dead from streets or even to cover their face 

هاتھی شهر نے آپے جھلیا، بُوهے اُتے پهرا ڈیون، سڑكاں چھكن، جنگل بیلا ڈھوون كیتے، اوں زمانے هودا ایدھی كنڈ تے﴿چار تھمباں تے كوٹھا دھریا، كوٹھے وچ اِك كھیڈ ان سونهی﴾ پهلے اینكوں پھیتے لدھے تے كجھ دهاڑیاں پچھوں، چین هتھ آ گئی، ایں شهر دا بوها بھنیا وچ بزار دے وڑ گیا۔


This beast was brought on the city by itself, to guard the gate, to work on the roads, to carry big loads from hinterland; at the time it carried a howdah, on its back (four pillars supporting a canopy, under the canopy, a game unknown), first of all it found some rags and then the chain, in a day or two; it smashed the gate of the city and then, ran on to the street

هاتھی شهر دیاں هٹیاں اُتے سونڈھ دے نال ٹھكورے دیوے، بوها كھول تے هٹیاں والے سونڈ ھ كوں هار پویندے، لكھ سوغاتاں نال لڈیندے ﴿هاتھی جگ دیاں سب سوغاتاں هودے اندر سانبھی ونجے﴾ سیانے هٹیاں والے اینكوں، بوها ٹھكورن توں وی پهلاں راضی كیتا۔ 



ایں بزار اچ پچھلے سال هك مونجھے درزی ﴿ جیهڑا دُھر درباروں هك ونگاراچ بدھیا، ترے ڈینهاں وچ شهزادی دی وری سیونی، نه تاں نكا وڈا گھانی وات﴾ بوهے چنگھاڑدے هاتھی د ی ول كھاندی سونڈھ اچ، وڈی سوئی نال تروپا چا هك بھریا

بھاویں اوں درزی دی هٹی ، هن ایں بزار اچ كوئے نی، پر ول هاتھی وی ایں پاسے آون توں، كئی مدا جھكدا ریها۔